İkindi namazı sonrası Hüseyin Avni Uğur’la birlikte İstanbul’da bir cenaze namazına denk geldik.

Vefat eden kişi emniyet teşkilatından emekli üst düzey biriymiş. Çok az sayıda bir cemaat tarafından cenaze namazı kılındı.

Tabutu, bilmem ne cenaze hizmetleri şirketine ait 4-5 görevli cenaze arabasına koydu. Cenaze sahibinin ama kızı, ama oğlu, ama diğer yakınları 7-8 kişilik bir grup, cenaze arabasının yanına gelerek, içlerindeki bayanlardan biri, tabutu arabaya koyan görevlilere “Siz defni yaparsınız, biz eve geçeceğiz” dedikten sonra, cenaze arabası caminin önünden o görevlilerle birlikte uzaklaştı.

 Sonra da cenaze sahipleri 2 lüks arabaya binerek gittiler. Yani konuşmalardan anlaşılacağı üzere cenazenin defnine aileden kimsenin katılmadığıydı. “Bir garip ölmüş diyeler. Üç günden sonra duyalar. Soğuk su ile yuyalar. Şöyle garip bencileyin” diyen Yunus Emre’nin deyişi şimdi sadece garipler için değil, İstanbul’da yaşayanlar içinde geçerli duruma gelmiş.

Bu durumda “Allah İstanbul’da ölmeyi kimseye nasip etmesin” demekten başka söz bulamıyorum..

Ne acı bir durum değil mi?..