ÖLÇÜ-AYAR

Okuyanlar hatırlayacaktır daha önceki yazılarımda yorumlamadaki dahiliğimizden, olayları istediğimiz gibi anlamak gibi huylarımıza değinmiştim. Bilerek ya da bilmeyerek sınırlarımızı belirlememek veya belirlemek istememek gibi bir tavır içindeyiz maalesef. Kendimizce yorumladığımız bu davranışları, fiilleri ya suistimal etmek de ya da aşırı derecede büyüterek farklı boyutlara taşımaktan nedense pek rahatsızlık duyuyor gibi görünmüyoruz. Ve bu durum sevgimizde de böyle kızgınlığımızda da böyle. Kendim de dahil olmak üzere bahse konu ettiğim sınırları belli etmekte bu sınırlara uyum sağlamakta yeteri kadar becerikli değiliz.

Hak ettiği değerden fazlasını verirsen eğer ilerde başını önüne eğer(eğdirir) evet bu sözü muhtemelen duymuş ve bu durumu yaşamışta olabilirsiniz.

Her şeyin sınırları var. Temel olarak ahlak, edep, sosyal statü, nezaket bu kural sınırlarının belirlenmesinde bence önemli faktörlerin başında geliyor. Irk din dil bay bayan genç yaşlı ayırımı yapmaksızın çoğu kez ölçü belirlemekte acemi kalıyor ya karşı tarafı ya da kendimizi zor durumda bırakabiliyoruz. Yine bazen hemen hepimizin kullandığı ‘’ İnsan öldüğünün farkına kendi varmaz bu başkaları için zor bir durumdur ki aynı şey aptallık için de geçerlidir’’ demiş büyüklerimiz. Anlatmaya çalıştığım duruma felsefi bir bakış tanımlaması olsun diye verdim bu söylemi.

SEVİLEN BİR KİŞİ OLMAK MI? SAYGI DUYULAN BİR KİŞİ OLMAK MI?

Yine büyüklerimiz böyle bir soruya şöyle cevap vermişler: Sevilen bir kişi olmak saygı duyulan bir kişi olmaktan daha önemlidir. Çünkü SAYGI  bazen mecburi olsa da SEVGİ  yürektendir. Elbette ki ikisini de beraber hak etmiş örnekler var. Ki böyle hak edilmiş olanlar Nirvana boyuta ulaşmışlardır. Benim portföyümde bu satandartlarda olan dostlarım,arkadaşlarım, kardeşlerim, ağabeylerimin olduğunu özellikle altını çizerek söylemekten de onur duyuyorum.

Evet neden böyle bir konuya pencere açtım:

Gözlemlediğim kadarıyla başta da belirttiğim gibi bazı hal hareketlerimizi (duygularımızı- menfi ya da müspet fark etmeksizin) kontrol edemiyoruz. Sevgi gösterimizde sunuşumuzda bazen çok abartılı davrandığımız gibi, işimize gelmeyen, bizi kızdırabilen durumlarda da bambaşka bir kişiliğe bürünebiliyor, bilerek veya bilmeyerek de olsa karşıya telefisi zor sonuçlara yol açabiliyoruz. Genellikle gördüğüm kadarıyla menfi diye adlandırılan kelime anlamı olumsuzluklar bütününü kapsayan bütün hal, hareket ve fiillerin  odağında bilimsel olarak ‘’ öfke kontrolü veya kontrolsüzlüğü’’ diye adlandırılan tanım başrolü oynuyor. Düşünelim bakalım kendimizi böyle zamanlar da ne kadar kontrol altında tutabiliyoruz? Argo olarakda ‘’ hayaller Paris gerçekler somali’’ vb. benzetmeler de yapılan ve yine dilimize plesenk olmuş ‘’ okum derken ****m dedin’’ gibi sözlerin söylendiği kontrolsüzlüğü hicveden söylemlere şahit olmuşuzdur. Defalarca bahis konusu ettiğim bu durumların ortaya çıkmasını ben cehalet odaklı olduğunu düşünüyorum. Okuma alışkanlığımızın nerdeyse yok denecek kadar az olması, doğruluğunu araştırma zahmetine girmeye gerek duymadan herhangi bir konuya balıklama atlamamız, sebep ne olursa olsun (taraftarlık,yandaşlık,empati yapmamamız vb.) delicesine savunmalarımız böyle nahoş durumların yaşanmasına sebep olan ana faktörlerdir düşüncesindeyim. Sonuç ‘’ Vur abalıya’’varan üzücü durumlar. Ötekileştirme, yaftalama, dışlama, hor görme, hakaret hatta bazen şiddete kadar ulaşan fiiller. Böyle olmamalı. Hepimiz kendimize bir çeki düzen vermeliyiz. Böyle gelmiş böyle gider anlayışlarını bitirmeliyiz.

Bir de tamamen çıkar, menfaat odaklı ilişkiler var ki şiddetle reddettiğim bir tarz olup aslında o kişilerin kendilerini ne kadar gülünç duruma soktuklarının farkında olduğunu sanmıyorum. Diyelim birine biraz sevgi dolu yaklaştın. Bir arkadaş oldun , bir sırdaş oldun. Maalesef bazı tipler bu yaklaşımı kendi istedikleri doğrultuda yorumlayarak nezaket kurallarını hiçe sayarak saygı sınırlarını aştıklarını şahsen ben gördüm. Hatta kendi istek ve arzuları doğrultusunda bir takım talepler de bulunarak karşı tarafı zor durumlara soktuklarınıda gördüm. Bu da şu anlama geliyordu: bu tarz ilişkiler insanların birbirine şüphe içinde bakması, Güvensizliklerin yeşermesi.

Aslında herkes davranış ve tavırlarıyla içindekini dışarıya çıkardığını bilmesi gerek.

Bir bilgeye bahse konu ettiğim başlık dahil tüm bu konuları içeren anlamda? ’’ Nasıl başarabiliyorsun?yada başarabiliyorsunuz siz?’’sormuşlar. Oda bilgece bir cevap vererek ‘’Bana göre bize göre bir şeyler kırıldığında çöpe atılmaz, tamir edilmeye çalışılır. Bizden öncekilerde öyle yapıyordu bizde onlardan öğrendik yapıyoruz.’’ Demiş.

Yani her şey bizim elimizde.İçimizde beslediğimiz bir kurt( nefreti, şiddeti temsil ediyor) birde ceylan’ı(sevgiyi,tevazuyu,iyiliği,güzelliği temsil ediyor.)besliyoruz. Hangisini daha çok beslersek bize dönüşü temsil ettikleriyle olacaktır. Ayrıca insanlar olgunlaştıkça ses tonu, söz tonu, davranış biçimleri ile karşısındakiyle ilgili aşağı yukarı bir fikir sahibi olabileceğini de göz önünde bulundurmak akıllıca bir yaklaşım olacaktır.

Lütfen yaşamımızı, ilişkilerimizi doğallık ve samimiyet üzerine inşa edelim. Etmeye çalışalım. Dürüst olalım, İyi insan olmaya gayret edelim, iyi anılalım diyorum.

Sevgi sahip olmak demek değildir.Özellikle karşı cins ile olan bu sevgi zinciri ki evliliklerde daha da sık görülebiliyor adeta tarafların bir sahiplenme isteği gibi bir görüntü yansımasına sebep oluyor. Dolayısıyla farkında olmadan bu sahiplenme isteği beraberinde bir sürü beklenti’yide getiriyor otomatik olarak.Ve bu durum  bir tarafın diğer tarafı sahiplenmesi ona bir eşya, mal vb. davranmasına halk diliyle biat etmesi beklentisine kadar varabiliyor. Peki bu anlayış doğru bir yaklaşım mı? Bence asla değil! Zira bu biat beklentisi istediği şekilde gelişmediği anlarda nahoş olayların başlaması kaçınılmaz oluyor ki bazen şiddete varan uzantılar görülebiliyor.Seviyor olmak sahibi olduğun anlamına gelmiyor.Bu durum insan ilişkilerinde olduğu kadar bütün canlılar için  kabul edilmesi gerekir düşüncesindeyim.