Çocukluğunu özleyen var mı? Bende yoğun bir şekilde geçmişime özlem var. Şimdiki hayatım geçmişime göre daha kaliteli ve güzel; fakat ben yine de çocukluğumu  çok özlüyorum. Duygu yüklüyüm bu sıralar, neden bilmiyorum...

 Miniciktim herkes gibi.. Hayatın alacaklarından vereceklerinden habersiz. Sevgi ile sarmalandığım bebek... Kendime bugünden bebekliğime kocaman bir sevgi göndermek geldi içimden. Ne olacaksa şahane olacak minik ömür.. Korkma sen endişelenme olur mu her şey olması gerektiği gibi.

         Biliyor musun çocukluğum... Büyüdüğünde anlayacaksın ve bazı insanların özel evlatları olur. Tebessümü mutluluk, sesi şifa, varlığı şükür olan…Ve canından can olan özel bir evladın olacak adı Nildem...Çok sevdiğimiz meleklerimiz diyecek ki evladına.. Bizler seni cok seviyoruz ama bu dünyada sana cok iyi bakacak bir annenin kaderine seni yazıyoruz. Çok mutlu olacaksın.. Yani sen seçilmiş özel anne olacaksın.

         Gecmişime dönmek için şans verilseydi eğer cocukluğuma dönmek isterdim. Büyüdükce  o masumiyetimizden uzaklaşıyoruz çünkü. Küçüklükteki  fotoğraflarınıza bakın  gözlerimizde hiç sönmeyecekmiş gibi parıltı vardır. Zaman geçtikçe o parıltı kayboluyor sanki her şey bomboş dercesine.

Ama şunu bil.. Kac yaşıma gelirsem geleyim, sen hep benim küçük kız kardeşimsin biliyor musun. Ve ben yine senin için herkesi her şeyi karşıma alırım.Senden sadece şimdiden kendine güvenmeyi kendini sevmeyi kendini dinlemeyi, bilirsen büyüdüğünde hayallerin gerçek olur.

HER ŞİMŞEKTE  POZ VEREN ÇOCUKLARDIK…!

         Biz küçükken cok büyüktük aslında. Kollarımızı kocaman açtığımızda sanki dünyayı kucaklardık. Güzeldik biz küçükken. Gök gürlediğinde Allah fotoğraf çekiyor söylenir biz o masumiyetimizle inanır her şimşekte pozlar veren cocuklardık. Kırmızı böceklerin uğur getireceğine inanmaktı çocukluğumuzun en güzel yanı.

          Keşke çocukken fazla mutlu olmayıp, birazını da bu zamanlara mı saklasaydık acaba.. Lazım olur arada diye. Büyüdük karanlıkta kimse duymadan sessiz sessiz ağlar olduk; çocukken öylemi.. Kalabalıkta dahi isteğimiz olsun diye bağıra bağıra ağlardık. Olurdu isteğimiz.. Şimdi ise yüreğimiz parçalanıyor ama ne isteğimiz oluyor nede sevdiklerimiz geri geliyor. 

         Keşke hep çocuk kalsaydık. Düştüğümde kanayan dizlerimi, okuldan gelip cantamı kenara atıp sokağa koştuğum günleri, sokak sokak gezen dondurmacının peşinden koşarak kan ter içinde kaldığım anları, okula gitmek istemediğimde hasta rolü yapmamı, yaramazlık yaptığımda babam eve gelmeden uyuduğum günleri özledim.

BÜYÜYEREK ÇOCUKLUK ETMİŞİZ…!

Çocukken özgürce yapabildiğimiz ama şimdi yapamadığın anıları özlemektir. Anneme sarılamıyorsam, babamın elini tutamıyorsam, birlikte masada gülerek yaptığımız kahvaltıları hatırlıyorsam... ben cocukluğumu cok özledim cok...

         Düşünüyorum da bizler, büyüyerek çocukluk etmişiz. Seni hiç unutmadım ve unutmayacağım çocukluk aşkım kız kardeşim minik ömür..