Bugünün kıskançlıklarla, iki yüzlülüklerle, tavan yapmış egolarla, menfaat uğruna yapılan arkadaşlıklarla, koltuk sevdalarıyla, hızla akan dünyasında bir masal gibiydi 80'li 90'lı yıllarda genç kız olmak, insan olmak...

   Sabahın erken saatlerinde başlayan günler... Sabah saat 10:00 olmadan biten ev işleri. Radyoda "arkası yarın"lar, televizyonlarda "Brezilya Dizileri" izlenirdi..

Kızlarımızda boş oturmak asla olmazdı. Televizyon seyrederken veya radyo dinlerken bile, el işleri yapılırdı. Öğleden sonra herkes birbirlerine oturmaya giderdi, el işleriyle birlikte. Şimdiki günler gibi hazırlıklar yapılmazdı. Ya; çat kapı gidilir, ya da çocuk gönderilir  "müsaitseniz size oturmaya geleceğiz" diye söylenirdi. Gidilen evde genç kız varsa, annelerin vay keyfine... Çünkü kızlar mutfakta ikramlıkları hazırlar, kendi aralarında sohbet ederlerdi. Konuları ise televizyon, magazin, hayran oldukları sanatçılar ve en önemli konuları da sevdikleri olurdu.

Kızların o yıllarda sevgilisi olmazdı, sevdiği olurdu. El ele tutuşmalar, buluşmalar yapılmazdı. En güzeli de izlenen pembe diziler sonrası, pembe pembe hayallere dalmakla geçerdi. O masum sevgileri uzaktan bakışmak, mektuplaşmak olurdu. Ailelerden habersiz, sadece yakın arkadaşları bilirdi. Sakladıkları mektupları, gizlice ezberleyesiye kadar sevinerek okumaktı bu yıllarda genç kız olmak. Mektupları anne bulursa, azar işiten ve sopa yiyen çoktu. Bu kızların çoğu sevdiği ile evlenemezdi. Bu dönemlerin en acı gerçeklerinden birisi de görücü usulü ile evlenmekti... 

  Genç kızların saçlarının önleri krepeli olup, çoğunlukla da dalgalı saçlar, at kuyrukları, permalar yapılırdı. Bluzları ve ceketleri vatkalı olurdu. Ayakları bağlı olan streç taytlar modaydı. Ahhhh o balon etekler ne şirin olurdu... 

 Bu yılın ikramları, kurabiye, kek, bisküvili yaş pastaydı. Şimdiki isimleri mis kokulu anne kurabiyesi, anne keki, kısırı pastası. Kek tenceresi ve davul fırınlar vardı. En büyük tepsilerle yapılır, bütün mahalleye yeterdi.

  Anneler börekleri yapar, yaş pastalarda kızlardandı. Birbirlerinden tarif isterler, ama vermezlerdi ya da eksik söylerlerdi. Mahallenin en becerikli kızı olmak için.

Misafirliklerde anneler kızların lafa karışmalarını istemezdi. Çay faslı bittiğinde imece usulü şeklinde bulaşıklar yıkanır, hızlıca bitirirlerdi. Sonrasında elişiler alınır, kızlar kendi aralarında, anneler kendi aralarında sohbetler ederlerdi.

Ahhhh ne güzel günler ve gecelerdi o yıllar. Mesela sunum çılgınlığı yoktu, alışveriş manyaklığı yoktu. Botox gibi şeyler bilinmezdi. Sade güzellikler vardı. Evlenmeden kaş bile almazdı kızlar. Neden mi? Çünkü çok değişik, güzel görünmek isterlerdi. Sosyal medyadan gösteriş, nispet yapmak yoktu mesela. Ama insanlık vardı komşuluk vardı.

    Bakıyorum da...

 Ne çok şey çalmışlar hayatımızdan değil mi??

O günlere geri dönebilseydik keşke, daha dün hayalini kurduğumuz geleceğin, kim derdi ki bugün  geçmişin hasretçisi olacağımız günleri yaşayacağımızı...