Bir buçuk yıl oldu görmedim seni. Evlatsız geçen günlerim ve sensiz 2.doğum günün. Gece gece yine ateşler düştü gönlüme. Mektup yazmak geldi içimden sana... Dualarımın ucuna bağladım mektubumu. Açıyorum ellerimi gökyüzüne; Rabbimin beni duyacağı yere kadar uzatıyorum mektubumu.

         Kızım ben geldim...En sevdiğin çiçeklerle, rüzgar gülleriyle süslemeye yeni evini, elini yüzünü koklamayı hayal ederek, doğum gününü kutlamaya…

Gün boyu döndüm baktım kendime!.. Bugün canım diğer günlerden daha fazla yanmadı. Canım zaten çok yanıyor, daha fazlası nasıl olur bilmiyorum !..

         Dolapta asılı olan elbiselerimiz, kırmızı rujlarımız, süslerimiz hazırdı. Bir pasta hayal ettim rengi beyaz üzerinde mavi kelebekleri olan. Havada güneşli, yağmur yağsa da hayalimizdi o gün. Ama hiçbiri olmadı o sabah, sen uyanmadın. Mavi kelebekli pastanın siparişi de verilmedi. Elbiselerimiz hala dolapta. Ben hala o sabahta. Seninle en son kucaklaştığımız ay Ağustos, vedalaştığımız ay Ağustos.

Her gece dua ediyorum. Her uyuduğumda rüyama gel ne olur diyorum. Sarılayım koklayayım seni. Saçlarını okşayayım kızım, sonra yine gidersin en yüce rabbime. Sabrettiğimi de söyle ama... Zaman zaman acıma yenilsem de, isyan etmeyeceğim asla. Sözüm var kendime de Rabbime de...

         O narin ruhun şimdi cennette geziyor annecim. Görmüyorum, hasretini çekiyorum ama biliyorum ya o bana yetiyor. Öyle değişik bir güzelliğin vardı ki, seninle yasadığım hiç bir şey sanki bu dünyaya ait değildi.

         Yürümeyi, koşmayı, yorulmayı çok merak ederdin. Dünyada yaşayamadığın hayatı cennette yaşa kızım. Koşarak, yürüyerek meleklerle beraber, bir yanında ananen bir yanında dedenle kutla doğum gününü. Deden: “Üşüyor musun karnın acıktı mı? Ananen: “İlaçlarını ihmal etme” diyor mu oralarda.  Bilirim ki seni orada yürüdüğünü gördüklerinde nasıl seviniyorlardır.

         Bir meleğin kanat sesleriymiş meğer. İlk o kalp atışını duyduğum gün dünyanın en şanslı annesi olacağımı anlamıştım. Çok güzeldin be annecim.

Hani son gün, beni bırakıp giderken, meleklerle buluşmaya hazırlanırken, gözlerinle takip etmiştin ve pul-pul alnında terler dökerek, hafif bir tebessüm vardı o bembeyaz yüzünde. “Elveda anneciğim, elveda” demiştin bana... Artık canımı “senin elvedan” kadar hiçbir şey acıtmıyor biliyor musun !..

         Annesini babasını kaybeden evlatların adına “yetim” diyorsunuz ya...

Peki evladını kaybetmiş annelerin adı nedir söyler misiniz ?