Hayat bir mucize ve o mucize sizi bir gün gelip buluyor beklesenizde aylarca. Hastane doktor gitmediğimiz plastik cerrah kalmadı Düzce’de yatak yarasından. Ekip işi bizleri aşar söylediler hüzünle döndüm hep…Adapazarı’na gitmek kızımla bana çok zordu her konuda… Denemediğim kullanmadığım yapmadığım pansuman şekilleri kalmadı ama sinsice hep ilerledi yaramız acımasızca.

         Özel cocuğu olan annelerin ve benim bizlere yaşattırdıkları tüm güzellikleri anne şefkatiyle  hastane odasından kaleme aldım.Şu an Düzce üniversitesi Hastanesinde kızım bası yaraları (yatak yaraları) içinde.. Hergün gidip geliyoruz. YA ŞAFİ ismini zikrederek geçiriyorum göz yaşları içinde..

         YIPRANDIM BEN…

Kardeşim ve Atakan’ı  arıyorum ağlıyorum bir çare… Kızımdaki o büyük yaralar bitmiyor yapıştı. Pansuman yaptıkça, yarayla konuşmaya başladım artık… Kızım duymadan sessizce. Senin yüzünden kanda enfeksiyon bitmek bilmiyor günden güne kötüye gidiyor benim kızım. Başka organlara da yayma...! Lütfen git artık bırak bizim yakamızı...Benim kızımla iki duamız var onu yaşamak istiyoruz biz. “Beni gören Ömür kafayı yedi derler…” Bilmezler ki içimin nasıl yandığını.!

         Yine bir gece Konuralp’ten Atakan Yıldırım’a  mesaj çektim yaranın fotoğrafını da attım çaresizim ben… Başka bir şey yazamadım ki…! 

         Ertesi sabah bir telefon Fuat hoca ve Şaban hoca  sizi bekliyor. Tedaviye başlanılacak.!

         Her şeyin bir zamanı var demek ki oda o  geceydi. Başlandı tedavimiz. Düzce Üniversitesi Genel cerrah Doktora öğretim üyesi Dr. MEHMET FUAT ÇETİN hocamıza, Arş. Gör. Dr. ŞABAN ALHATTAB HOCAMIZA..Hemşire DEMET YILMAZ ve bütün Hemşirelerimizi, Konuralp’ten cok sevilen arkadaşımız  ATAKAN YILDIRIM’a   çok teşekkür ediyorum. Çaresizliğimi tükenmişliğimi bitirmeme sebep oldular. Yazmak geldi içimden ilgi ve alakalarınızı biz hastalara psikolojik desteklerinizi…! Minnettarım sizlere... 

   Bu yolculuğumuzda gidişatımız nasıl olacak bilmiyorum, ama tek bildiğim,  emekleyerek de olsa ilerledik şifasının da nasip olduğuna inanıyorum... Sonucu güzel olan her şey yaşanmaya değer… 

   Hastane odası bizim için cennet bahçesiydi. Güzel olan her şey yaşanmaya değerdi ve yaşayacağımıza da inanıyorum. Her zaman söylerim; Nildem’im gerçekten çok şanslı. Her gittiğimiz ortamlarda kendini bir yıldız gibi parlatır. Odasının süslü oluşuyla, makyaj yapışıyla.. En önemlisi damar yolu zor bulunduğundan, hemşirelere kendi acısını düşünmeden,sırf onlar üzülmesin diye, benim damaryolu zor bulunuyor ve kusura bakmayın yoruldunuz söylemesiyle… Nasıl bir evlatsın sen söyleyenler oldu hemşire arkadaşlarımızdan..

  Bazen üzüldüğüm anlarda uzaklara dalar gözlerim. Şimdiki gibi hastane camından dışarı bakıp dalışlarım gibi. Kızım yaralar içinde  atlatıcak biliyorum.Ne demiş yaradan sabret şükret seyret..

   Özel cocuklarımızın bizlere nasip olması hayatımızın en paha bicilmez talihidir. O yüzden diyorum ki iyiki varsın iyiki benimsin kızım deyip gülümserim hayata herşeye ragmen..Allahım bütün hastalarımıza ve evlatlarımıza şifa yağdır ne olur..